کفش گیوه ملکی ابتدا در استان کرمانشاه که در غرب ایران قرار دارد تأسیس شد و بعدها به سایر نقاط و استان های ایران گسترش یافت. تقریباً همه مردم ایران باستان تا مدت ها گیوه می پوشیدند. در استان کرمانشاه به کردی به گیوه کلاش نیز می گویند.
این نوع کفش در نوع اصلی خود با نخ های پشمی و پنبه ای بافته می شود و دارای دو قسمت رویه و کفی است که با بند لاستیکی یا چرم ایرانی به هم متصل می شوند. معمولا پشت و جلوی کفش با یک تکه چرم محکم تر می شود تا کفش دوام بیشتری داشته باشد.
در زمان های قدیم که هنوز پلاستیک و کش تولید نمی شد، گیوه را با کفی چرمی و رویه پشمی و پنبه ای می ساختند و این دو قسمت را با پوست حیوانات به هم می دوختند.
اما بعدها به دلیل افزایش قیمت چرم و ایجاد کارخانه هایی برای تولید کش لاستیکی، مردم ایران که هنوز در برخی مناطق از گیوه استفاده می کردند، شروع به تولید گیوه کردند که کف و رویه آن توسط این نوارها و کفی آن به هم متصل می شد. روی آن را با لاستیک پوشانده بودند تا محکم‌تر شود.
گیوه یکی از اولین کفش هایی بود که برای آماده سازی ساختار پا به شکل پا توجه بیشتری داشت و برای اولین بار بر اساس وضعیت قرارگیری پاها، گیوه ها را به صورت جداگانه برای پای چپ و راست ساخته بودند.
ساخت کفش بر اساس فرم پا، راه رفتن با گیوه را بسیار آسان کرده است و این نوع کفش بسیار محبوب است. همچنین مواد به کار رفته در گیوه اصلی و قدیمی به دلیل خنثی بودن هیچ گونه آسیب و آلودگی به محیط زیست وارد نکرده است.
گیوه یکی از اصیل ترین و قدیمی ترین کفش های سنتی ایرانی است که قدمتی حدود 1000 سال در ایران دارد. این نوع کفش بسیار راحت است و به پا اجازه تنفس می دهد و همچنین بسیار نرم و سبک هستند و در بسیاری از مناطق و روستاهای ایران دست باف می شوند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.